“Gekleurde Rellen” in Frankrijk, Als Wraak Voor Onenigheid

riot-france-2023

16-07-2023: Via uiterlijke verschijnselen kan men in de politiek tegenwoordig nog maar weinig echt vaststellen. Het ‘links’ klinkt als rechts, het rechts klinkt als een links dat ooit bestond, en protesten die bepaalde kwesties willen aankaarten, blijken eerder vehikel voor een geheel ander doeleinde. In de laatste dagen van juni werd Frankrijk overspoeld door rellen, ogenschijnlijk als reactie op het neerschieten door de politie van Nahel Merzouk, een 17-jarige Franse bezorger van Algerijnse en Marokkaanse afkomst, nadat hij was aangehouden tijdens een verkeerscontrole.[1] De Franse president Emmanuel Macron was er snel bij het optreden van de politie als “onvergeeflijk” aan te klagen en verklaarde dat “niets de dood van een jongere kan rechtvaardigen”. Zonder twijfel bestaat er in Frankrijk een geschiedenis van ontevreden jongeren die reageren tegen politie geweldadigheid vaak gericht op mensen met een Arabische en Noord- en West-Afrikaanse achtergrond, met als gevolg enigszins begrijpelijke rellen en aanvallen op de staat. Eén van de meest opvallende betrof drie weken van rellen en noodtoestand in 2005 in de banlieuex van Parijs nadat twee tieners waren geëlektrocuteerd die probeerden de politie te ontwijken.[2] Maar de schaal en reikwijdte van de rellen in de laatste dagen van juni en de eerste dagen van juli in Frankrijk geven aan dat er iets anders aan de hand was.

Frankrijk in brand

Een groot deel van “links” verdedigde de oproerkraaiers, terwijl Jean-Luc Melenchon van La France Insoumise (LFI of “France Rebelerend”) de jeugd verzocht geen schade toe te brengen aan scholen, bibliotheken en gymzalen (waarvan er velen in brand werden gestoken of anderwijs vernield), echter hij weigerde “op te roepen tot kalmte” en reageerde met een “oproep tot gerechtigheid”.[3] Een groot deel van politiek rechts gaf reflexmatig de schuld aan de problemen bij immigratie en aan de problemen die daaruit voortvloeien, naar verluidt vanwege een te grote aanwezigheid aan problemen die leiden tot kleine etnische criminaliteit, en een vermeend “falen te assimileren”. De eis te assimileren in een samenleving waarin tegen velen met een migranten achtergrond worden gediscrimineerd op het gebied van werkgelegenheid, is onredelijk en misselijk makend. Toch, Nahel was geboren en getogen in Frankrijk, net als veel van hen wonend in de buitenwijken van Parijs en andere Franse steden, dus immigratie als zodanig is niet het directe probleem. Hoewel het niet kan worden ontkend dat racisme, laagbetaalde banen, marginalisering en politiegeweld in Frankrijk maar blijven voort bestaan, kunnen deze factoren alleen de buitengewone snelheid en omvang van het extreme geweld dat daarop volgde, niet verklaren.

Volgens sommige berichten werden 41 politiebureaus aangevallen, 2560 branden gesticht op straat, 1360 auto’s en 234 gebouwen in brand gestoken.[4] Bij het transportdepot in Aubervilliers in het noorden van Parijs werden 12 openbaar vervoersbussen totaal vernield en verbrand tot as.[5] Het huis der burgemeester, Vincent Jeanbrun, werd binnen geramd met een brandende auto en zijn vrouw liep een beenbreuk op toen ze met haar kinderen moest vluchten. De openbare bibliotheek in Marseille werd in brand gestoken en gemaskerde relschoppers slingerden voorwerpen het Victor Hugo College binnen terwijl het in vlammen opging.[7] De rellen duurden zes nachten lang, waarbij de politie meer dan 700 arrestaties heeft verricht.[8] Ongebruikelijk vergeleken met eerdere Franse rellen, vonden de rellen deze keer ook plaats in kleine regionale steden ver weg van de grootstedelijke centra, zoals Quissac. Alles bij elkaar omvatte de aangerichte schade of vernietiging zo’n 1100 gebouwen en meer dan 6000 voertuigen.[9]

Twee decennia van Franse “insubordinatie”

Het zogenaamd links wees met de vinger naar racisme als één van de voornaamste motiverende factoren voor de rellen. Toch kunnen de rellen nauwelijks worden beschouwd als “anti-racistisch”, gezien het feit dat een bus vol met toeristen uit China in Marseille werd aangevallen, met als gevolg aanklachten bij de Franse regering door het Chinese consulaire bureau.[10] Conservatief rechts wees met de vinger naar immigratie, echter minder dan 5% van de Franse bevolking verkrijgt pas na de geboorte de Franse nationaliteit.[11] Hoewel de kwesties die nominaal links en conservatief rechts aan de orde stelden wel degelijk enige invloed hadden op de gebeurtenissen, negeren beide kampen de meest essentiële drijfveer ervan: namelijk dat de Franse heersende klasse van mening verschilt met het door de VS aangevoerde imperialisme. Het valt niet te ontkennen dat meestal de Franse elite het helemaal eens is met de politieke agenda ter handhaving van de politieke heerschappij van het wereldkapitalisme dat onder leiding staat vanuit Washington. Toch de revolutionaire geschiedenis van Frankrijk, voortkomend uit de klassieke burgerlijke revolutie in 1789, heeft veroorzaakt dat de Franse politiek altijd meer linkser is geweest dan die van de hedendaagse Verenigde Staten van Amerika (VS) en het historische Verenigd Koninkrijk (VK).

Dit betekent dat Franse politici de afgelopen 20 jaar af en toe standpunten hebben ingenomen die als onaanvaardbaar werden geacht door Washington en Londen. In 2003 verklaarde de toenmalige Franse minister van Buitenlandse Zaken Dominique de Villepin bij de Verenigde Naties (VN) dat Frankrijk een eenzijdige Amerikaanse invasie van Irak niet zou steunen, waardoor Frankrijk onmiddelijk op gespannen voet kwam te staan met Washington.[12] In 2008 verklaarde de Franse premier Francois Fillon dat Frankrijk Georgië en Oekraïne niet zou steunen als kandidaat lid van de NAVO, vanwege de sterke oppositie vanuit Rusland en de behoefte aan dialoog met Rusland over deze kwestie.[13] In 2019 kwam de beruchte verklaring van president Macron dat hij de NAVO beschouwde als “hersendood”, verwijzend naar het feit dat er geen coördinatie bestaat tussen de VS en de NAVO over voorname veiligheidskwesties.[14] In 2022 liet president Macron weer een brul horen door enkel en alleen maar te suggereren dat Rusland “veiligheidsgaranties” zou moeten worden aangeboden ter facilitering van onderhandelingen voor een einde aan het conflict in Oekraine.[15]

Deze openlijke onenigheid over de ongelooflijk gevaarlijke agenda aangevoerd van de oorlogsmachine aangevoerd door de heersende klassen van zowel de VS als het VK kan nauwelijks worden toegestaan. Want als Frankrijk verzet word toegestaan door nee zeggen tegen Washington, kan dit voorbeeld zich heel goed verder verspreiden naar andere kleinere naties. In 2021 toonden de regeringen van de VS en het VK grote minachting voor Frankrijk toen zij de annulering afdwong van een overeenkomst ter waarde van $ 40 miljard tussen Frankrijk en Australië wat betrof de constructie van nieuwe onderzeeërs voor de Australische Marine in 2016 ondertekend. Deze werd verscheurd met de bekendmaking door de regeringen van Australië, de VS en het VK van hun militaire bondgenootschap AUKUS. Afgezien van het feit dat het duidelijk de zoveelste gevaarlijke stap betekent in de richting van een imperialistische oorlog tegen de Volksrepubliek China (VRC), zou Australië overgaan tot het dumpen van diens onderzeese bouwovereenkomst met Frankrijk ter onmiddellijk ondertekening van een overeenkomst met de VS. Deze schandalige contractbreuk, laat staan van elementaire diplomatie, bracht Frankrijk ertoe zijn ambassadeurs in de VS en Australië terug te roepen, daarbij verwijzend naar het “onaanvaardbare gedrag” van de regeringen van de VS en Australië.[16] De terechtwijzing van AUKUS door Washington, Londen en Canberra toonde aan hoe deze respectievelijke heersende klassen werkelijk denken over hun tegenhangers in Parijs.

BRIC’s Hamerslag

Ongetwijfeld was de zet van Macron, die het Anglo/Amerikaanse imperiale establishment over de rand duwde, zijn poging te worden uitgenodigd voor de aanstaande BRICS-top in Zuid-Afrika. BRICS is het politieke en economische bondgenootschap van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika, nu goed voor meer dan 40% van het wereldwijde BBP (bruto binnenlands product) en meer dan de helft van de wereldbevolking.[17] Toen de BRICS 20 jaar geleden voor het eerst werd neergezet, werd dat als verontrustend beschouwd door het Westen, maar sinds die tijd heeft onstuitbare groei, aangevoerd door de socialistische economie van de VRC, het tot één blok omgevormd met als gevolg dat het Westen en diens sukkelende G7-club van “rijke” landen (Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, de VS, het VK en Canada)[18] wegdrijft als irrelevant wordende. Door een plaats aan de tafel van BRICS te verzoeken, erkende Macron simpelweg de nieuwe politieke en economische realiteit van een opkomend Eurazië tegenover een in het verval verkerend Westen. Toch beschouwden Washington en Londen deze zet van Macron als een vlucht uit het imperialistische kamp naar de kant van de nietimperialistische aartsrivalen.

Dit ging hen te ver, en als reactie hierop is het niet ondenkbaar dat de ‘deep states’ binnen de VS en het VK de lont hebben aangestoken van de “gekleurde rellen” (in tegenstelling tot een gekleurde revolutie). Een regering of een nationale politieke leider hoeft helemaal geen tegenstander van Washington te zijn, om niet te worden onderworpen aan pogingen tot regime’s verandering. Zo was de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor vershillende redenen vanaf het begin van dit jaar het doelwit van een door de VS gesteunde gekleurde revolutie, maar vooral omdat hij geen steun wil verlenen aan de proxyoorlog van de NAVO via Oekraïne tegen Rusland.[19] Men kan zich nauwelijks ook maar iemand voorstellen die minder voorstander is van het Amerikaanse imperium dan de leider van Washington’s Israëlische beschermheer’s staat, echter de heersende klasse van de VS eist, niet slechts gedeeltelijke maar totale onderdanigheid. Netanyahu zag een praktische noodzaak enigzins hartelijke politieke betrekkingen te onderhouden met Rusland en zelfs met Rood China, dus maakte Washington gebruik van diens vele hulpbronnen ter aanwakkering van aanhoudende protesten in heel Israël, en riep effectief op tot de beeindiging van de regering van “Bibi”.

Dit alles verontschuldigd Macron in politieke zin totaal niet, aangezien dat Macron sinds zijn aantreden optrad als een bittere vijand van de Franse arbeidersklasse. Voorafgaand aan de onlusten in juni/juli waren er vanuit Parijs drie grote opstanden tegen de draconische heerschappij van Macron. In 2018 en 2019 schudde de Gele Hesjes opstand Frankrijk op zijn grondvesten, en nam dit pas echt af vanaf het begin van de repressie die begon met het frauduleuze covid-vertelsel. Vanwege het feit dat de vakbonden er niet bij waren betrokken, karakteriseerde sommigen de Gele Hesjes als “rechts” zijnde, maar in feite waren de eisen van de Gele Hesjes grotendeels progressief, anti-Macron en zelfs antikapitalistisch, ook al werden ze niet in dergelijke zinsvormen geformuleerd.[20] Tussen 2020 en 2022 demonstreerden en kwamen in opstand miljoenen mensen in Frankrijk tegen Macron’s ongerechtvaardigde vaccinmandaten en zijn vrijheids verpletterende Covid-paspoorten,[21] die geen greintje aan wetenschappelijke wettelijkheid en werkelijkheid bevatten.

Naar een echte weg voorwaards

Vanaf het begin van dit jaar demonstreerden miljoenen arbeiders in Frankrijk maandenlang opnieuw op strijdlustige wijze tegen de directe aanvallen op de ouderdomspensioen plannen. Arbeiders in Frankrijk doorzagen terecht de verhoging van de pensioenleeftijd door Macron van 62 naar 64 als de zoveelste aanslag alsonderdeel van een sperrevuur gericht op hun levensstandaard, zo niet bestaanszekerheid. Vier maanden lang bleven arbeiders demonstreren met hardvochtige vastberadenheid, waardoor er enorme politieke druk op de regering werd uitgeoefend. Tijdens de massale mobilisaties van 1 mei 2023 in Frankrijk kwam de Arbeidersbond in Parijs naar voren met het stellen van enkele vitale economische eisen: voor volledig pensioen vanaf 60 jaar en voor een zes-urige werkdag. Dezen staan verband met de politieke eis zich te verzetten tegen oorlogen aangevoerd door de VS, de EU en de NAVO tegen Rusland en China door middel van het blokkeren van wapenleveranties naar Oekraïne. [22] Als dit wordt bereikt, zou dit de weg kunnen wijzen naar de oprichting van een arbeiders’ republiek in Frankrijk, die zou kunnen beginnen met het proces van de onteigening van de belangrijkste productiemiddelen. Was het niet vanwege het opzettelijke gebrek aan enthousiasme vanuit de meeste vakbondsbureaucraties, dan had de beweging de regering kunnen afdwingen zich terug te moeten terugtrekken. Zoals het nu was, gebruikte Macron en zijn regering een artikel 49.3 om de pensioenaanvallen in woord in te voeren, zonder zelfs maar een stemming in het parlement,[23] als de in daad uitwissing zelf van de formaliteiten der burgerlijke democratie. Desondanks ontving de strijd tegen de pensioenaanvallen steun vanuit een duidelijke meerderheid van de Franse arbeidersklasse.

De opstand der Gele Hesjes, de beweging tegen de Covid repressie en de massale protesten tegen de aanvallen op de pensioen, waren in feite progressieve opstanden als aanvechting van de achteruitgang van het kapitalisme in Frankrijk en de daaruit voortvloeiende vergelding tegen de massa’s. Daarentegen brachten de rellen van eind juni en begin juli geen politieke eisen tot uitdrukking – afgezien van “gerechtigheid voor Nahel” – maar gebruikte men extreem geweld op enorme schaal in een ogenschijnlijk openbaar vertoon van nihilisme. Het in brand steken van scholen, bibliotheken en openbare gebouwen kunnen niet worden beschouwd als protest acties, hoe misplaatst dan ook. De aanvallen op politiebureaus en zelfs politici zelf zijn bewijs van iets heel anders. Het is waarschijnlijk dat dit een poging betekent voor regimes’ verandering, ontstoken door het Anglo-Amerikaanse establishment ter behoud van de totale dominantie van het imperialisme. De regering van Emmanuel Macron ligt onder vuur[24] en verdere aanvallen zouden kunnen worden ontketend.

Velen hebben vergelijkingen getrokken tussen de Black Lives Matter rellen in de VS in 2020 na de dood van George Floyd door het toedoen van de politie, en de recente rellen in Frankrijk. Er zijn overeenkomsten, en bij beide gebeurtenissen werd geweld gebruikt zodat een zittende president omver kon worden gewerpt; Donald Trump in 2020, Emmanuel Macron in 2023. Beide evenementen waren gericht op het verwijderen van een leider die – ook al slechts een klein beetje – durfde af te wijken van als politieke noodzaak heerszuchtigende Amerikaanse imperialistische voorschrijvingen. Trump was het niet eens met de ‘deep state’ over de noodzaak confrontatie aan te moeten gaan en oorlog te moeten voeren tegen Rusland en werd uiteindelijk verwijderd. Macron is niet direct tegen confrontatie met en oorlog tegen Rusland, maar is er verre van enthousiast over. Washington en Londen hebben hem nodig, ook al vind er gevaarlijk oprtoer plaats. Er zijn videobeelden van enkele oproerkraaiers die wapens van militaire kwaliteit afvuurden in Parijs en Lyon,[25] iets waar normale demonstranten nauwelijks toegang toe zouden hebben.

De betekenis van imperialisme betekent oorlog in het buitenland en oorlog thuis. Armoede voor miljoenen, het onder druk zetten van levensonderhoud onkosten voor die arbeiders die nog werk hebben, politieke repressie, bedachte rellen en opstanden, corruptie, censuur en meer zijn bewijs van de huidige modus operandi van het mondiale kapitalisme. Het moet worden omvergeworpen en vervangen door een socialistische orde. Noch het woke links, noch het conservatieve rechts hebben antwoorden voor de arbeidersklasse, ongeacht hun retoriek. Alleen voorhoedepartijen gebaseerd op authentiek Leninisme hebben het potentieel de arneidende massa’s te kunnen aanvoeren naar de oprichting van hun eigen regeringen en hun eigen staten, als de eerste stap naar een egalitaire en harmonieuze samenleving.

ARBEIDERSBOND

www.redfireonline.com

E: workersleague@protonmail.com

[1] http://www.heavy.com/news/nahel-m/ (11-07-2023)

[2] http://www.news.sky.com/story/why- (11-07-2023)

[3] http://www.lemonde.fr/en/opinion/ (11-07-2023)

[4] http://www.policetribune.com/french- (11-07-2023)

[5] http://www.theguardian.com/world/ (11-07-2023)

[6] http://www.cbsnews.com/news/nanterre- (11-07-2023)

[7] http://www.humanevents.com/2023/06/ (11-07-2023)

[8] http://www.dailymail.co.uk/news/ (11-07-2023)

[9] http://www.apnews.com/article/france- (11-07-2023)